آتش زدن پرچم کشورها و مشخصا ایالات متحده آمریکا یکی از سوژه هایی است که همواره در تیتر اخبار رسانه های داخلی و خارجی مشاهده می شود.
پیدا کردن تاریخ دقیق آتش زدن اولین پرچم کار بسیار مشکلی است اما بر اساس مستندات تاریخی آتش زدن پرچم در آمریکا از زمان انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۸۹۶ آغاز شد که یکی از پرتنش ترین و پیچیده ترین انتخابات تاریخ این کشور توصیف شده است.
با توجه به شیوع ناگهانی و گسترده ویروس کرونا در ایران و آمار رو به تزاید مبتلایان و قربانیان ناشی از این ویروس و با وجود آماده باش و هشدارهای پیشگیرانه وزارت بهداشت و فرهنگ مناسب بهداشت عمومی در ایران، در همان روزهای نخست بعضی از افراد دغدغه مند و صاحب اندیشه، با نظرات و یادداشت های متواتر در شبکه های اجتماعی این گمان را مطرح کردند که احتمالاً مردم نجیب و مقاوم ایران از سوی دشمنان نظام اسلامی به ویژه رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی با پشتیبانی آمریکا و توسط عوامل مزدور گروهک تروریستی منافقین که کشتار17هزار ایرانی را در کارنامه ننگین خود دارند مورد حمله تروریستی قرار گرفته اند.
سلطه جریان غرب گرا و شبه روشنفکر که بر هنر و سینمای کشور خیمه زده است ذهن جوانان را از اهمیت تاثیرگذاری هنر برای حفظ آرمانهای یک نظام دور ساخته است. نسل امروز به واسطه همین جریان غرب زده آوینی و کلام نقادانه اش را درک نکرده است.
کلام تیز و برنده ابراهیم حاتمی کیا یاد شهید آوینی را در دل بسیاری از دوست داران سید شهیدان اهل قلم زنده کرد.
علاقه جوانان برای الگو برداری نادرست و اشتباه از سلبریتی ها می تواند یک زنگ خطر جدی برای جامعه ایرانی و یک سیلی سنگین بر گونه های اجتماع باشد تا از راهی که آن را اشتباه رفتیم بازگردیم و از خواب غفلت بیدار شویم.
سلبریتی ها در همه دوران توان جذب مردم به خود و الگو سازی را داشته اند و این موضوع بر کسی پوشیده نیست. آثار این الگو برداری توده های اجتماع را می توان در زندگی روزانه مردم از نوع پوشش گرفته تا آداب معاشرت مشاهده کرد.
مرگ مرتضی پاشایی خواننده پر مخاطب ایرانی بخشی از جامعه را برای ما عریان کرد که شاید تا به آن روز از نقایص آن بی اطلاع بودیم. در روز تشییع مرتضی پاشایی کسانی در مراسم حضور داشتند که از خود پاشایی به او شبیه تر بودند و با یک جست و جوی ساده در موتورهای اینترنتی می توان عکسهای آنان را نظاره کرد.
در علوم انسانی یک نوع نگاه انتقادی وجود دارد که معروف است به "نقد همدلانه" و می گوید وقتی میخواهید کسی را نقد کنید تا جای ممکن خودتان را به او شبیه کنید. رفتارش، حرکاتش و تفکرش را به خوبی بشناسید. سختی های کار و عملش را در نظر بگیرید و خودتان را جای او بگذارید تا به نقد بهتری برسید.
