محرم، کربلا و عاشورا معطوف به زمان و مکان نیستند.صدای هل من ناصر امام زمان ما نیز اکنون شنیده می شود.اما ما آنقدر در دنیا و تجملاتش غرق شده ایم که صدای حق را نمی شنویم.
هر سال ماه محرم با خود می گویم به راستی اگر در قیام عاشورا بودم کدام طرف می ایستادم؟ آیا همچون آن ده ها هزار نفری که برای امام نامه عاشقانه نوشتند حجت زمین و آسمان را تنها می گذاشتم و یا اینکه همچون حر در لحظات پایانی به خیمه گاه سید الشهدا (ع) می پیوستم؟
انسان مسلمان شیعه مذهب باید دایما خودش را در این موضوع مهم محک بزند چه بسیار افراد با ایمان که سالها عبادت و دین داری خود را به مالدنیا فروختند و امام زمان خود را تنها گذاشتند و چه بسیار افرادی که از ابتدا در جمع یاران امام زمان خود نبودند اما در انتها به او پیوستند.
حکایت ما نشود حکایت آنهایی که در عاشورا دنیای خود را با شیطان شریک شدند و خداوند به جزای این کار مهری را بر گوش و چشم آنها کوبید تا صدای حق نشنوند و حقانیت را نبینند.
در نامه نوشتند که از یک مشتند
گفتند که هم بیعت او هم پشتند
ای منتظران! حسین را روز دهم
جمعیتی از منتظرانش کشتند !
