تصور بسیاری از تحلیل گران و کارشناسان فضای مجازی بر این بود؛ که اقدامات مجازی ضدایرانی از کمپ تیرانا واقع در آلبانی، ریاض و تل آویو، مدیریت می‌شود؛ اما پس از تحولات اخیر کشور افغانستان و به‌دست گرفتن قدرت از سوی طالبان، تولیدات مجازی ضدایرانی به‌شدت کاهش یافت.
غیرفعال و یا کم‌کار شدن صدها صفحه و کانال ضدایرانی در شبکه‌های اجتماعی، گمانه‌زنی‌ها درباره اینکه پایگاه اصلی جنگ سایبری جریان صهیونی - سعودی علیه ایران در افغانستان و محوریت شهر کابل بوده را در میان کارشناسان فضای مجازی قوت بخشیده است.
یکی از عجیب ترین های خلقت، سیموثوا یا انگل زبانخوار است؛ که ماهی ها را هدف حمله خود قرار داده و به زبانشان می چسبد. این موجود تا جایی پیش می رود که بدن خود را جایگزین زبان ماهی می کند و تمامی کارکردها و وظایف آن را نیز بر عهده می گیرد و مثلا غذا را در داخل فضای دهان میزبان به حرکت در می آورد.
در قلمرو انگل ها، این تنها نمونه ای است که جانور، جای یکی از ارگان های بدن میزبان را گرفته و همان کارایی را از خود به نمایش می گذارد. اما ارتباط انگل زبان خوار با سواد رسانه‌ای چیست؟
در شرایطی که در دولت تدبیر و امید، انتقاد مساوی با حذف خبرنگار از تمامی برنامه های خبری مرتبط با دولت بود؛ اسنادی در رابطه با تخلف آشکار یک مقام دولتی مبنی بر استخدام همسرش در یکی از ادارات کل به دستم رسید. دوراهی سختی پیش روی من بود. یا باید سکوت می کردم و بدون حاشیه به کار خودم ادامه می دادم و یا باید واقعیت را به مردم می گفتم و تمامی هزینه ها را به جان می خریدم.
دل را به دریا زدم. اول خدا و سپس حقوق ضایع شده ملت را در نظر گرفتم. خبر را بدون اینکه از کسی اسمی برده شود منتشر کردم. اما تیر از چله کمان رها شده بود و اهمیت خبر به قدری زیاد بود که شخص مورد نظر صبح در زمان رصد رسانه ها متوجه می شود که چندین رسانه مختلف و پر بازدید این خبر را پوشش داده اند.
از همان دوران نوجوانی به نویسندگی علاقه داشتم. ورق به ورق دفترهایم پر از دلنوشته های کوتاه و بلند بود. فرقی نمی کرد دفتر ریاضی باشد یا دفتر ادبیات فارسی، هر دفتری را که باز می کردید در حد چند جمله در آن نوشته ای برای خواندن وجود داشت.
اولین روزی که وارد حرفه خبرنگاری شدم هیچ چیز به اندازه اینکه هزاران نفر می توانند نوشته های هایم را بخوانند خوشحالم نمی کرد؛ اما این آغاز راه بود و هنوز به خوبی نمی دانستم چه تفاوت هایی بین نوشته برای خود و نوشته برای دیگری وجود دارد. این را نمی دانستم که وقتی محتوایی برای عموم منتشر می شود مردم واژه به واژه و جمله به جمله آن را قضاوت می کنند؛ و درباره اش نظر می دهند.
پخش سریال گاندو از شبکه 3 سیما فارغ از تمامی حواشی این مجموعه تلویزیونی نشان داد ژانرهای پلیسی، معمایی یکی از موضوعات موردعلاقه ایرانی‌ها برای نشستن پای تلویزیون و دنبال کردن یک سریال تا آخرین قسمت است. سریال خانه امن نیز که پس از گذشت یک سال از سریال گاندو در قاب تلویزیون به نمایش درآمد با اشاره به موضوعات دارای اهمیت امنیتی برای مردم، مخاطبان بسیاری را جذب خود کرد.
این مجموعه تلویزیونی با بازی خوب حمیدرضا پگاه و امین زندگانی از سوژه‌ای متفاوت و بکر که تاکنون در مجموعه‌های تلویزیونی ایران به آن اشاره نشده بود استفاده می‌کرد و همین عامل جذابیت آن را دوچندان کرد. هرچند که می‌توان به این سریال به دلیل استفاده از سوژه مناسب و جسارت سازندگان و بازیگران در ساخت و عدم توجه به حواشی مختلف نمره قبولی داد؛ اما ایراداتی فنی به این سریال وارد است که بیان این نکات به بهتر شدن فصل‌های بعدی همین مجموعه تلویزیونی و سریال‌های مشابه کمک می‌کند.
